Duizend. Vijfhonderd. Drie. En. Zeventig. Euroooooooo! Voor de Loodsen....
Inderdaad. 1.573 euro is het bedrag dat we bij elkaar hebben gezongen op ons meezingkerstconcert, op zondag namiddag 22 december. Jawel, we waren er met driehonderd zangers, van Linkeroever en van ver rond Antwerpen. Maar om zo'n bedrag opgehaald te krijgen, moet men zeer gul zijn, reken zelf maar uit... Het was dan ook een 'stille collecte': ruisend ritselden de brave briefjes in mooie mandjes. Zingen uit volle borst doet deugd
Die gulheid was al van bij het begin van het concert hoorbaar. Onder de ervaren leiding van Johan Clercx werd meegezongen alsof er geen driehonderd maar drieduizend mensen in de kerk zaten. Alle klassiekers kwamen aan de beurt: Nu syt wellecome, de herderkens draafden op, herders hij is geboren....
De samenzang swingde de pan uit als een exclusieve gastdirigent het dirigeerstokje even overnam: Herman Augustijns toonde dat hij niet alleen over een ontroerende bariton beschikt maar dat hij ook als een goede herder een kudde zangers in elke gewenst richting kan sturen, van fortissimo over crescendo naar pianissimo.
We konden de massa horen denken: nog van dat, Herman...!
Special guests
Er waren nog special guests. Het Sint-Annacollege had een primeur klaar: het eerste buitenschoolse optreden van hun jong schoolkoor – met begeleiding van keyboard en gitaren. Dat was wat men noemt een veelbelovende première. Tom Roberscheuten, hun dynamischer dirigent, en zijn jonge musici hebben wat op hun hals gehaald: na hun prestatie van vorige zondag kijken we ernaar uit om hen opnieuw te horen.
Wanneer is dat meezingconcert weer gepland in 2014?
Marianne De Backer, de drijvende kracht achter deze organisatie van ANNA3, had niet alleen bergen werk verzet om het programma in mekaar te boksen en de artiesten te engageren, ze had ook haar muzikale vrienden uitgenodigd. Samen vormen zij het 'Octet in spe': ze zijn met vier, zang en instrumenten, ze zingen hemels, en stilletjes hopen ze ooit met acht voor het voetlicht te kunnen staan: dan zijn ze echt een octet, en niet meer 'in spe'. En hopelijk doen ze dan nog altijd mee met ons!
En dan ze mogen zeker liederen van 'de Wannes' blijven zingen: is 'Kertsmis is den dag da ze nie schiete' niet het beste moderne kerstlied?
Orgel
De samenzang werd meeslepend ondersteund door Marc Van Driessen, organist in Brasschaat en leraar onder andere in de muziekschool van Linkeroever. Als we zonder schroom en enthousiast meegezongen hebben, was het onder andere dank zijn zijn stimulerende begeleiding.
Marc Van Driessen had een verassing in petto: we hadden het voorrecht, en het was echt een privilege, Anton Recki te mogen horen, die tweemaal een intermezzo op orgel verzorgde. De sfeer was al intens en geconcentreerd, maar als Anton speelde kon men een speld horen vallen. Deze jonge knaap van elf jaar bracht ons niet alleen in de muzikale hemel, hij heeft veler hart gestolen.
Ja, en waarvoor zongen we? De Loodsen
Voor De Loodsen natuurlijk. We hebben dit project gekozen als onze bijdrage aan Music for Life, en we hebben het gekozen omdat het belangrijk sociaal werk presteert in ons eigen Antwerpen. Onze parochie werkt trouwens regelmatig samen met De Loodsen, en Annemie Luyten, die De Loodsen coördineert, bevond zich dan ook niet op vreemd terrein, als ze kort en indringend uitlegde waar De Loodsen zich voor inzetten: voor moeders die niet mogen rekenen op de ziekteverzekering en voor een bevalling staan, voor mensen zonder papieren die willen Nederlands leren maar niet aan de bak komen in het volwassenenonderwijs, voor gezinnen die op de voedselbedeling moeten beroep doen om menswaardig te leven.....
Integraal
Haar wervende toelichting zal er zeker mee voor gezorgd hebben, dat bij het einde van deze namiddag een trotse Jan Van Noten en Danny Meyvis ons mochten meedelen dat er 1.573 euro was opgehaald.
Het bedrag gaat integraal naar De Loodsen, ANNA3 neemt de kosten van het concert op zich. En dank zij de genereuze inzet van alle muzikanten zijn die onkosten gering: ieder zette zich in voor het goede doel.
We moeten niet wanhopen: er zijn nog mensen met hart voor hun medemensen.
07.12.2013
20.00 uur - Orgelconcert protestantse kerk
Concert met Jan Noordzij op het kerkorgel en onder begeleiding van de fanfare-muziekvereniging Volharding uit Noordeloos (NL)
Chiro Zingt voor de eerste keer in de Sint-Anna-ten-Drieënkerk
Maanden heeft men gewerkt aan deze avond. Een jarenlange traditie wordt verder gezet: de eerste "Chiro zingt" aan " the left but the right side of the River".
3 jaar geleden vroeg Mia Van Hout "kunnen we dat hier eens niet organiseren?" We hopen dat ze nu eindelijk voldoening heeft.
Van heinde en verre kwamen ze afgezakt naar onze kerk. Van Sint-Truiden, Hasselt, Dilbeek, Gooreind, Brasschaat, Borsbeek, Sint-Niklaas, Sinaai, Bazel, Kruibeke, Burcht, Zwijndrecht…
De muziekkapel uit Sinaai verwelkomden de honderden Chiro sympathisanten buiten, op het grasveld voor de kerk,. Plots gingen alle deuren en ramen van de huizen rond de kerk open, zo'n muziekkapel heeft toch wel iets, iets feestelijks, iets dat mensen aantrekt.
Chiro leeft
Annemie en Jan verwelkomden de 550 aanwezigen, samen met hun kleinkinderen in uniform. "Ze zijn meer dan onze mascottes, ze zijn de levende herinnering aan onze Chiro tijd én de garantie en het bewijs dat de Chiro verder leeft!"
We zagen beelden (weer een enige montage van Remy Van Looveren) van 30, 40 tot 50 jaar geleden en zongen teksten van een andere eeuw.
Maar we meenden wat we zongen: De trouw aan onze jeugd, aan Christus Koning en aan Vlaanderen.
Gelukkig zongen we ook "wat- jongere" liederen zo konden velen, zelfs de aanwezige scouts, toch ook meezingen.
Kampvuur
Ieder kreeg een heel mooi programmaboekje.
De avond begon met een spectaculaire montage uit de ruimte. Frank De Winne sprak ons, en de huidige Chiro leiding, toe met veel animo. Guido Vereecke, de nationale animatieleider, leidt de zang en geeft uitleg over de herkomst van de liederen.
Alle liederen werden ingedeeld per thema: Welkomstliederen, grote dagen, op naar bivak, Ward Bruynickx, kameraadschap en spel, avonduur en sluiting.
De liederen werden begeleid door Cyriel (harmonica) en door Glenn en Koen gitaar.
Het laatste blok werd ingezet met een kippenvelmoment. Alle lichten uit, de kinderen brachten het vuur aan en een echt kampvuur werd ontstoken. De emoties braken los bij het horen van de klanken van een mondharmonica met "heimwee doet ons hart verlangen".
Reactie van een jongere: "Ik was verwonderd over het gedisciplineerd zingen van zo'n massa, in zoveel verschillende stemmen, vooral de canons waren wondermooi, wij zingen zo niet meer in de jeugdbeweging…"
AfSACken
Wij kregen ook een toespraak van de nationale leiding die ons vertelde wat de Chiro vandaag betekent en wat de grote krachtlijnen zijn.
En hoe kon het anders, het laatste lied "daal nu bij het zinken van deze dag…" werd rechtstaand gezongen.
Een aantal gepaste dankwoorden sloot deze wondermooie avond af, eigenlijk nog niet, want velen zakten af naar het SAC waar de Sint-Annekesfeesten goed mee waren.
Waar is?
Iemand van het organiserend comité schreef in een mail: "Het is formidabel wanneer in een groep ieder zijn talenten in een smeltkroes kan/mag gooien. Bijna organisch groeide een idee tot een evenement. Op Chiro Zingt waren dan ook the right men/women on the right places: op 't podium, achter de knoppen, in de zaal, achter de schermen."
550 mensen hebben er van genoten. Eigenlijk 551 want 's anderendaags komt iemand in het SAC vragen "waar is Chiro Zingt?" De man kreeg tranen in zijn ogen toen hij vernam dat hij zich van dag vergist had…
Iemand die er bij was…
29.09.2013
17.00 uur - Concert 3 in 1 door de A.M. Brassband Antwerpen
in samenwerking met: Koninklijke Fanfare Sint-Niklaas Putte Koninklijke Harmonie Sint-Cecilia Gingelom
onder leiding van Arthur Vanderhoeft
28.07.2013
17.00 uur - Zomerse orgelklanken met Hera Wyckers, orgel en Liesbeth Vanherck, dwarsfluit
Sfeervol eerste zomerconcert
Ondanks het mooie weer en de soms onheilspellende weerberichten kwamen de echte muziekliefhebbers vorige zondag zoals de voorbije jaren afgezakt voor het eerste concert van onze “Zomerse orgelklanken”.
Heel de zomer concerteren opnieuw virtuoze jonge musici in duet met het orgel. En deze duo’s zorgen voor hemelse momenten. Dit jaar beten Hera Wyckers en Liesbeth Vanherck de spits af en zoals vorig jaar konden wij genieten van twee grote muzikale talenten. De dames brachten ons een tweedelig programma met een kleurrijk palet van Duitse en Franse muziek.
Om in de sfeer te blijven van de tentoonstelling “van water en mensen” openden zij met ‘Alla Hornpipe’ uit de “Watermusic” van G.F.Händel. Daarna volgde de minder bekende - Sonate in C - voor fluit en orgel van G.P.Telemann. Als tussenstuk speelde Hera ‘3 Flötenuhrstucke’ uit een reeks van 32 prachtige orgelsolo stukjes van J.Haydn waarin men het tikken van het uurwerk hoort met de klank van een fluit en de mechaniek van een draaiorgel.
Dit Duitse deel werd beëindigd met de - Sonate in D - voor fluit en orgel van C.P.E.Bach, die een overgangsfiguur was tussen de barok en het classicisme en sterk de nadruk legt op een gevoelvolle expressie.
Franse deel
Het Franse deel startte met muziek geschreven door Georges Bizet voor l’Arlesienne een toneelstuk van Alfons Daudet. Een operastuk dat niet zo’n succes kende maar waar de mooie muziekdelen door Bizet werden samengebracht in een concertsuite waarvan wij het fijnzinnige “Menuet” voor fluit en orgel mochten beluisteren. Een orgelsolo van L.Boëllmann de ‘Ronde Française’ bracht ons helemaal in de sfeer van de dansen uit de 19 de eeuw.
Het stuk ‘Pièce’ een fijnzinnig romantisch stuk van G.Fauré werd vervolgd door ‘Le cygne’ uit het “Carnaval des animaux” van Camille Saint-Saëns, een langzaam zeer gracieus en lieflijk werk, waarin de klank van de fluit een hoofdrol speelt. Door het briljante samenspel van fluit en orgel was er niet veel fantasie nodig om zich aan een vijver met klaterend water te wanen en te denken aan de bekende balletsolo van Anna Pavlova in de ‘Stervende zwaan’. Toccate
Als afsluiting trakteerde Hera de aanwezigen op een schitterende uitgevoerde Toccata van Theodore Dubois, een vooraanstaand Frans orgelcomponist, waarin ze de klank van het orgel volledig tot zijn recht liet komen en haar virtuositeit volledig ten toon spreidde.
Het was weer een concert van uitzonderlijk hoog niveau en beide dames werden met een langdurende staande ovatie uitgewuifd. Wij hopen in de toekomst nog veel van hun hemelse muziek te mogen genieten.
11.08. 2013
17.00 uur - Zomerse orgelklanken met Ben Van Nespen, orgel en
Liesbet Derese, blokfluit
- Concert met werk van J.P.Sweelinck, Jacob Van Eyck, Händel, J.S.Bach, Ralph Vaughan Williams, H. Distler, Jehan Alain en Gordon Jacob.
Orgel en blokfluit op 11 augustus: bezield talent
Het tweede concert in het 'zomerfestival' van onze kerk bracht Liesbet Derese, blokfluit en Ben Van Nespen, orgel, naar Linkeroever.
Beide jonge musici hebben al een stevige reputatie opgebouwd. Liesbet Derese, die ook zingt, heeft al samengewerkt met Dirk Bikkelbergs en Jos Van Immerseel, en deze zomer trad ze op in het Zuid-Franse Banon. Ben Van Nespen speelt virtuoos orgel en klavecimbel. Hij trad reeds op met Anima Eterna, B'Rock, Currende... namen die bij menig muziekliefhebber belletjes doen rinkelen.
Het is voor onze kerk telkens weer een hele eer als zulke getalenteerde musici bij ons willen optreden. Niet alleen een eer: het publiek werd verwend. Liesbet en Ben speelden niet alleen vanuit hun begaafdheid, maar ook met overtuiging en bezieling.
Van 1600 tot 2000
Meer dan een uur mooie muziek hoorden we, een staalkaart van stijlen en genres door de eeuwen heen. Het eerste deel van het concert startte met orgelvariaties van een noorderbuur: Jan Pieterszoon Sweelinck legde in het Amsterdam van de prille reformatie de basis voor een rijke muzikale traditie.
Ben Van Nespen bracht van hem de variaties op 'Est-ce Mars', een frivool Frans lied: ook een kerkmusicus houdt al eens van een verzetje... De frivoliteit bleef nog in de kerk hangen bij 'Harte Diefje waerom zoo stil', een lied uit de zeventiende eeuw dat Liesbet uit de blokfluit toverde. Een mooie meeslepende sonate van Händel voor blokfluit en orgel bracht ons in de achttiende eeuw, en een fuga van Bach op het orgel sloot sereen en meditatief het eerste deel af. Bescheiden instrument
De werken werd telkens ingeleid door Ben. Zijn toelichting getuigde niet alleen van zijn kennis maar ook van zijn liefde voor deze muziek. Hij vertelde ons over de achtergrond van elk werk, en wees ons op details die ons tot beter luisteren brachten. Opvallend ook hoe de blokfluit bij dit concert tot haar recht kwam. Dit schijnbaar bescheiden instrument – voor een leek toch – vulde de kerk, de fijne nuanceringen in het spel van Liesbet kregen in de ruimte volume en diepte, in het samenspel met het orgel hoorden we twee volwaardige partners die de klankenrijkdom van elk instrument verhoogden. Indrukwekkende variaties
Zo ook in het tweede deel van het concert. Hier hoorden we muziek uit de twintigste eeuw.
Een minder ervaren toehoorder is hier misschien niet zo mee vertrouwd. Maar zoals Ben en Liesbet die werken brachten, werd het een verrijkende belevenis. Deze componisten schrijven anders dan hun collega's uit vorige eeuwen, maar ook hun werk is boeiend en ontroerend. De fantasie op 'Greensleeves' van Ralph Vaughan Williams klonk nog zeer vertrouwd en toegankelijk. Ze was een opstap naar variaties van Hugo Distler op het volkslied 'Frisch auf, gut Gsell'.
Deze Duitse musicus is een van de vele slachtoffers van het nazisme. Kan het anders dan dat we in deze en vele muziek uit de voorbije eeuw, tussen de harmonie door, echo's horen van de wanklanken die constant de wereld beheersen? Ook Jehan Alain, gesneuveld in het begin van de tweede wereldoorlog, lijkt in zijn 'Berceuse' het onheil aan te kondigen: een melodie die zingt rond twee constant schrijnende noten, die als het ware blijven hangen in de orgelkast. En toch groeit er een wiegelied uit, als leven dat telkens opnieuw boven het puin oprijst.
Liesbet en Ben sloten af met de indrukwekkende variaties van de Britse componist Gordon Jacob. De meeslepende én weerbarstige muziek vormde een orgelpunt waarin we echo's konden horen vanuit de zestiende eeuw tot nu.
Er was veel applaus. Terecht. Marc Tassier
25.08. 2013
17.00 uur - Zomerse orgelklanken met Laure Dermaut, orgel en Wouter Vercruysse, cello
- Concert met werk van J.G.Walther, Vivaldi, J.S.Bach, Tchaikovsky, A.Coeck, G. Verschraegen en eigen werk van Wouter Vercruysse.
Over Elsschot en Bach. Het concert van 25 augsutus. Willem Elsschot was 28 jaar toen hij zijn beroemde gedicht 'Het Huwelijk' schreef. Piepjong was dat niet, maar aan de lijve had hij nog niet kunnen ondervinden wat het betekent 'hoe de nevel van de tijd in d'oogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven'.
Elsschot had niet meegemaakt wat hij beschreef. En toch raakt dit gedicht diepmenselijke gevoelens in de ziel van velen.
Dat is de gave van de kunstenaar. Er staat geen leeftijd op het vermogen om contact te hebben met wat in een mens leeft, klaagt, hoopt. Het talent van de jonge musici die deze zomermaanden in onze kerk optreden, ligt niet alleen in hun grote technische vaardigheid, in de virtuositeit waarmee zij hun instrument hanteren. Het toont zich vooral in de stilte tijdens het concert: zij boeien hun toehoorders omdat zij hen raken, en daar staat geen leeftijd op.
Op 25 augustus waren Laure Dermaut, orgel, en Wouter Vercruysse, cello, onze gasten. Laure concerteert onder andere in de Sint-Baafskathedraal te Gent, – en op de Gentse Feesten! – en in onze eigen Onze-Lieve-Vrouwekathedraal. Wouter is lid van het Symfonieorkest Vlaanderen en trad op in New York, Amsterdam, Parijs. Beiden hebben CD-s opgenomen die lovende recensies haalden.
Hoor, een sneeuwwit vogelken...
Zij brachten een mooi, warm, gevoelig concert. Laure opende met een sereen concerto voor orgel van de Duitse barokcomponist Johann Gottfried Walther. De melancholie sloop de kerk in wanneer Wouter, begeleid door het orgel, de sonate nr. 5 van Antonio Vivaldi bracht. Bach was er ook, natuurlijk: het koraal 'O Mensch, bewein deine Sünde gross' . Is Bach niet alles? Geloof, bezinning, en verrukking, zowel voor wie hem mag spelen als voor wie mag luisteren? En er was meer Bach: de glimlachende sonate voor cello en orgel.
En dan: Armand Coeck. We hoorden Cantus Angelorum. Armand Coeck is een Belgisch componist, te weinig bekend, zijn Cantus Angelorum was een engelenzang: de cello suggereerde een mysterie, ongrijpbaar, fascinerend, het orgel zweefde als een hemelse bries, waarin die engel ruiste.
Er was nog Belgische muziek: Wouter speelde 'Folies des Flandres', een eigen werk, een speelse zang op een zo herkenbare melodie: plots hoorden we 'Er zat een sneeuwwit vogelke...'.
Daarna speelde Laure een scherzo van Gabriël Verschraegen, die jarenlang titularis was op het orgel van Sint-Baafs te Gent. Onze kerk klonk als een kathedraal – is het geen kathedraal? En met de nocturne van Tchaikovsky in ons hoofd mochten we de avond ingaan. Het was Russisch, dus weemoedig, een weemoed waarin we onszelf konden herkennen. En het was zeer mooi.
Tijdens het concert speelde ook het werk van Alexandra Cool mee. Het licht dat weerkaatste in de zilveren zijde van de foto's bewoog, kwam en verdween, met de golvende muziek. Licht en schaduw schoven voorbij, alles leefde in een samenspel van licht, klank, beeld. We werden allen, musici en publiek, opgenomen in één groot kunstwerk. Marc Tassier
Zien we elkaar op het slotconcert van 'Zomers orgelklanken', zondag 15 september om 17.00 uur? Het Pianotrio Anonimo speelt dan J. Haydn, F. Mendelssohn, en A. Piazzola. Daarna zal het helaas weer een jaartje wachten zijn....
Inkom 8 euro.
25.08. 2013
17.00 uur - Zomerse orgelklanken met Pianotrio Anonimo - Shuya Tanaka (cello), Matthias Nauwelaerts (piano), Wolfram Van Mechelen (viool)
- Concert met werk van:
- J. Haydn: "Piano Trio in G-Gypsy"
o Andante
o Poco Adagio Cantabile
o Presto: Rondo All' Ongaresi
- F. Mendelssohn: "Piano Trio in d"
o Molto allegro agitato
o Andante con moto tranquillo
- A. Piazzola: "De 4 seizoenen"
o Herfst
o Winter
o Lente
o Zomer
Zelfs zonder orgel: een prachtig orgelpunt.
'Zomerse orgelklanken' heet onze concertreeks. En het moet niet altijd met orgel zijn. Er stond op zondag 15 september een vleugelpiano op het koor. Tijdens de viering van 11.30 u. hoorden we welke warme muziek Myriam uit die zwarte blinkende kast kon toveren. Vol en mooi klonk het.
Dat was nog maar een voorproefje. In de namiddag speelde voor een zeer talrijk publiek het prille pianotrio Anonimo: drie jeugdige, bevlogen, vriendelijke musici, die in onze kerk hun allereerste concert speelden. Een première dus in de Sint-Anna-ten-drieënkerk, we mogen trots zijn dat deze jonge talenten bij ons te gast waren. Hun trio bestaat uit een pianist – uiteraard – die musiceert samen met een violist en een cellist. Het orgel speelde deze keer niet mee, maar ik had de indruk dat de engeltjes in onze orgelkast goedkeurend monkelden wanneer de muziek van Anonimo door de kerk golfde. We weten dat onze kerk een goede akoestiek heeft, vele musici die er optraden hebben dat al bevestigd. Maar het is telkens opnieuw een onverwachte ervaring opgenomen te worden in de klankenrijkdom die onze kerk vult. De ruimte dient de muziek, en zelf wordt ze anders, als luisteraar word je opgenomen in een sfeer die een eigen wereld schept.
Zigeuners, romantiek, tango. En een huismus.
Aan de piano zat Matthias Nauwelaerts, Shuya Tanaka speelde cello, Wolfram Van Mechelen was de violist. Drie virtuoze musici, die elk hun eigen stempel konden drukken op de uitvoering, en die vanuit hun eigenheid tot creatief samenspel kwamen. Een eenheid vanuit een rijke verscheidenheid. Het concert ving aan met een werk van Jozef Haydn, een pianotrio dat de bijnaam 'Gipsy' heeft gekregen. Het begon elegant dansend, in het middendeel was het alsof het licht gedempt werd, om dan in het slot uit te barsten in een bruisend feest. Daar klonk zigeunermuziek: het werk ontleent er zijn bijnaam aan. Een echo van een avondje uit, af en toe, als Haydn een stapje kon zetten in de Hongaarse dorpen die rond het paleis van zijn prinselijke broodheer lagen?
Het tweede werk was een pianotrio van Felix Mendelssohn. Volle romantiek, gevoelens die vanuit de diepte van de cello opstegen en opgenomen werden in het samenspel met de piano en de viool. Muziek die niet alleen uit zichzelf tot bezinning kan brengen, maar ook vanuit het verdere tragische verloop van zijn geschiedenis. Mendelssohn is een van die kunstenaars die in het Derde Rijk als 'entartet' bestempeld werden, zijn muziek werd verboden. Het is nu nauwelijks te vatten dat kunstcritici toen konden schrijven dat zijn muziek typisch zou zijn voor de verwarring en de decadentie van een ontaard ras, en gevaarlijk was. Dat hij nu in onze kerk kon klinken, mag een hoopvol teken zijn dat stompzinnigheid en waanzin overwonnen kunnen worden. Vier seizoenen
Het concert werd afgesloten met een werk van Astor Pïazzola: de 'Vier seizoenen' of 'Cuatro Estaciones Porteñas': een geheel van vier stukken tangomuziek, waarin de componist de seizoenen in Buenos Aires oproept. Weemoed in de herfst, stralende vreugde in de zomer, ontluikend leven in de lente, strijd in de winter, alles op een ritme dat hoekig en dan weer meeslepend danst, zoals de tango een uitdrukking is van het leven zelf.
Het kon niet anders, het publiek vroeg en kreeg een bisnummer. En dat was weer een verrassing: we hoorden 'Passer Domesticus', een werk van de Belgische componist Bart Dierickx. Hij was zelf in de kerk, en kon dus delen in het oprecht applaus voor de uitvoering én voor de ontdekking van dit werk. 'Passer domesticus' is de ronkende Latijnse naam voor onze huismus: een sympathiek beestje dat we niet willen missen. Vrolijk, speels, eenvoudig en toch verfijnd, zo buitelde ze door de kerk, gedragen door de muziek van Bart Dierickx.
Merci
Dit was het orgelpunt van onze concertreeks. Zeer hartelijk bedankt, al die musici die naar Linkeroever zijn willen afzakken om op hun manier een stukje van de hemel te openen. Hartelijk dank, Mon en Monique, zwoegers bij tij en ontij, om dit op zijn pootjes te krijgen. Heel veel merci, Erik, Koen, alle vrijwilligers van Anna3. Er is weer iets gerealiseerd op fier op te zijn. En om uit te kijken naar de orgelklanken van 2014. Hoor ik daar al iets? Marc Tassier
08.06.2013
20.00 uur - Het 'Kammerorchester der Musikschule J.S. Bach' uit Leipzig in concert met het Sint-Annakoor
“Zaterdag, 8 juni 2013, gaan het Sint-Annakoor en het Kammerorchester van de Musikschule Johann Sebastian Bach uit Leipzig in concert.”
Een eenvoudige mededeling en toch is dit niet alleen maar een concert. Achter dit zinnetje schuilt een heel weekend van warme vriendschap, van thuiskomen, van genieten van muziek, van je eigen stad opnieuw en anders te zien. Vrijdagavond, 7 juni om 16 u. kwam het eerste sms-je binnen: “We zijn in België!”
Om 17 u. volgde: “We zijn in Antwerpen! En staan in de file!” (Waarom verwondert ons dat niet?)
Eindelijk om 17.20 u.…
Sven Schreiber, de dirigent van het jeugdorkest, een oude bekende van het Sint-Annakoor, komt als een duveltje uit een doosje uit de bus gesprongen en roept: “Angekommen! Zu Hause!”
Achter hem druppelen 33 jonge mensen en nog een begeleidster uit de autobus. Ze staan nog wat onwennig te draaien, plukken hun instrument uit de koffer van de bus en lopen richting zaal SAC.
Daar hebben zorgende handen de tafels gedekt en de lasagne bereid. Na een warm welkom smullen ze van de maaltijd en beleefd als ze zijn, worden achteraf de tafels afgeruimd.
Om 18 u. gaan ze met hun instrumenten richting Sint-Anna-ten-Drieënkerk. Kaboutertjes
Daar wacht, ons, organisatoren, een zeer aangename verrassing. Na een week - waarin we verdwaalden tussen de grote, zware takken die op de grond lagen, waarin gekerfd, geboord en gezaagd werd, na een week waarin we ’s nachts wakker lagen van de vraag: Hoe moet dit een concertzaal worden? Wanneer gaan we dat klaarspelen? – komen we nu in een volledig opgekuiste en opgetuigde kerk, waar het ruikt naar boenwas. De aarde trilt van de kilo’s die van onze schouders vallen.
Dank je wel kaboutertjes… we zullen jullie volgende keer geloven als jullie zeggen dat het in orde komt!!
Terwijl het orkest inspeelt en repeteert, zorgen vlijtige handen dat de zaal van ’t SAC klaar gezet wordt voor zaterdagavond na het concert.
Als dat in orde is en de vaat is weggeruimd, genieten we nog van een stukje repetitie van het orkest. Dan worden de instrumenten ingepakt en weggeborgen en rond half negen trekken de jonge Duitsers met de bus richting jeugdherberg.
Wij gooien ons vol goede moed op het plaatsen van de stoelen voor de zangers en trachten de lente binnen te brengen met aardbeien en bloemen.
Het weekend is gestart en rien ne va plus… Zaterdag
Zaterdagmorgen om half tien gaat de kerk opnieuw open en komen de koorleden binnenvallen, allen keurig op tijd!
Als onze jonge muzikanten aankomen, hebben zij er al een pittige wandeling opzitten: van de jeugdherberg tot aan de kerk, te voet door de tunnel!
Na een krachtige repetitie - waar humor en discipline hand in hand gaan - wordt de picknick verorberd en trekken zij terug de stad in. Anne en Peter maakten een prachtige stadswandeling door de oude stadskern tot aan het MAS. Samen met nog enkele koorleden vergezellen zij hen op de wandeling. “Freizeit” op de Meir
Na nog wat “Freizeit” op de Meir en omgeving, wordt er verzamelen geblazen aan de kathedraal om terug naar de jeugdherberg te gaan voor het avondmaal en om zich op te maken voor het concert.
Dan opnieuw te voet naar linkeroever (goed tegen opspelende zenuwen) waar het ernstige werk kan beginnen.
In een goedgevulde, verwachtingsvolle zaal optreden, geeft een echte boost aan koor, orkest, respectievelijke dirigenten en de organist. De enthousiaste interactie tussen koor en dirigent, orkest en dirigent, koor en orkest is voelbaar. Het jeugdorkest speelt hemelse muziek onder de bezielende leiding van de dirigent: Sven Schreiber. Zij brengen twee prachtige solo’s: in het eerste deel een solo voor altviool en in het tweede deel een solo voor cello, kippenvel momenten!
Ook de Holbergsuite van Grieg oogt fris, jong en pittig. Alle jonge gasten geven hier het beste van zichzelf en hun spel tilt ook ons koor op tot grotere hoogte. Het is een zalig, onbeschrijfelijk gevoel samen met zo’n jonge mensen te mogen muziek maken. Lied van mijn Land
Veel te vlug staan we aan het einde van ons concert. We eindigen met een massale samenzang van het “Lied van mijn Land”, publiek, orkest en koor onder leiding van Myriam Baert en een sprankelend “Freut euch alle”, koor en orkest onder leiding van Sven Schreiber.
Vele handen helpen ons achteraf om van de concertzaal opnieuw een kerk te maken, want morgenvroeg luisteren wij – op vraag van de orkestleider zelf – de zondagse gebedsviering op.
En dan met z’n allen naar het SAC om te vieren en na te kaarten. Onze gasten uit Leipzig zitten zich al te goed te doen aan een lekker pak friet! Je bent in België of niet! Om middernacht houden ze het voor gezien en willen ze terug naar de jeugdherberg (opnieuw, voor de vierde maal die dag, te voet door de tunnel), de een met al wat meer enthousiasme dan de ander.
Ondanks het feit dat het nog geen Kerstmis is, is er voor enkelen, zaterdagnacht, geen plaats meer in de herberg. Zij hadden te weinig logés opgegeven en voor zaterdagnacht zijn er 4 plaatsen te kort B&B
Enkele meisjes en Maren Weiler, de begeleidster, mogen een nachtje op de pastorie logeren, waar Herman voor een echte B&B zorgt. Pistoletjes inbegrepen! Dank je wel Herman, redder in nood.
Zondagmorgen komt iedereen nog een beetje verdwaasd omwille van het vroege uur, de kerk in. Het inzingen blijkt hier duidelijk nodig. Rond 11 u. komen onze Duitse muzikanten eraan, dit maal gepakt en gezakt en mét de bus.
De gebedsviering wordt gehouden ter nagedachtenis van Ecki Budrowitz. Pakkend en zo natuurlijk aanvoelend, als je weet dat het Ecki was die ons koor en de Musikschule uit Leipzig heeft samen gebracht.
We kunnen wel stellen dat in deze mooie viering het enthousiasme en de vreugde van koor en orkest het winnen van de muzikaliteit! Maar ja, het vroege uur, de nachtelijke uitspattingen en de roes van een prachtig geslaagd concert, alles eist natuurlijk zijn tol!
Na de viering worden, met man en macht, de stoelen opnieuw opgeborgen en keert de serene kerksfeer terug. Prachtig weekend
In de zaal van ’t SAC zitten ondertussen de muzikanten en een aantal van de koorleden aan de tafel voor een “laatste maaltijd”. Deze is tijdens de viering klaargemaakt door vrijwillige handen. Ook zijn er ettelijke kilo’s aardbeien door hen gewassen, gesneden en in glazen gepresenteerd. Met suiker of slagroom … een zalig en toepasselijk dessert!
Mooie liedjes blijven niet duren, ook al zingen en spelen we ze zelf
Om 14 u. is het uur van afscheid nemen aangebroken.
“We zien ons nog weer, hé?”
“We houden contact…”
Er wordt gewuifd tot er niks meer te zien is… en we voelen ons verweesd achterblijven…
Het was een prachtig weekend en het deed deugd om zoveel warme vriendschap te ervaren en wij zijn dan ook zoveel mensen enorm dankbaar die zomaar mee zorgden dat wij een onvergetelijk weekend mochten beleven.
Dankjewel! Lieve Van Volsem
02.06.2013
15.00 uur - Concert DOLANDI, viola da gamba-consort
De charme van Hendrik de achtste, de vroomheid van Sint-Rochus Zondag 2 juni: de dag van de Open Kerken... ener zijn nogal wat bezoekers geweest, die namiddag. Vijfendertig muziekliefhebbers kwamen luisteren naar het Gambaconsort 'Dolandi'. En om te horen en te zien hoe het eeuwenoude Rochusbeeld van onze parochie gerestaureerd werd, waren er meer van veertig mensen opgekomen. Een namiddag waarin kunst in de kerk liet horen en zien hoe veelzijdig ze kan zijn. Muziek van Antwerpen tot Madrid
Het Gambaconsort Dolandi: dat zijn vier jonge muzikanten die een "gamba" bespelen: een voorvader van de viool en cello die wij nu kennen. De 'viola da gamba' – gamba betekent 'been', omdat men die instrumenten meestal tussen de knieën hield – is eeuwen erg populair geweest: ook de berucht Hendrik de achtste (die met zijn zes eega's) heeft daar liedekens voor gecomponeerd – die menige vrouw fataal werden...
Dolandi bestond die namiddag uit Tom Beets, Kristel Smet, Pieter Vandeveire en Joris Van Goethem, en voor ons concert hadden ze ook beroep gedaan op de sopraan Brigitte Serbruyns.
Ze namen ons mee naar Antwerpen, waar Tilman Susato mooie dansmuziek voor gamba gecomponeerd heeft; we hoorden liederen uit Engeland, van Hendrik, jawel, en van andere bekende gentlemen zoals John Dowland, we hoorden lieve Franse liefdeliederen ('Adieu mes amours'...), en Spaanse weemoed, in het lied ter ere van Maria: "Yo me soy la morenica", de zwarte Madonna, symbool van hoop en schoonheid voor zovelen.
Het was weer een mooi concert. Muziek is eeuwig, en zoals we die verleden zondag hoorden, vertolkt ze gevoelens van mensen die dezelfden zijn als wij, ook als ze in vervlogen eeuwen in gans andere kostuums rondliepen. In alle tijden hebben mensen verdriet, zijn ze verliefd, hopen ze op een beter leven, zijn ze kwetsbaar en gevoelig. Als die mooie muziek dan nog gediend wordt door een uitstekende uitvoering, door een goede akoestiek en een aangename omgeving zoals die van onze weekkapel, dan zijn toehoorders én uitvoerders blij dat ze erbij waren. En blij dat Mon en Monique Reyn-Van den Abeele weer zich ingezet hebben om dit mogelijk te maken.
Dit concert was een prelude op de Zomers Orgelklanken die er aankomen: op 28 juli, 11 augustus, 25 augustus en 15 september mogen we weer jong talent horen musiceren in onze kerk. Inkom 8 € per concert, abonnement € 26. Marc
03.05.2013
20.00 uur - 25 jaar Middelbare Steinerschool Vlaanderen
- Ex Nihilo ('uit het niets')
In het kader van het jubileumjaar van de Middelbare Steinerschool Vlaanderen konden we op vrijdag 3 mei genieten van een heel enthousiaste avond in de Sint-Anna-ten-Drieënkerk. 170 leerlingen uit de laatste graad (zeg maar de 17 en 18 jarigen) arriveerden met bussen uit alle windrichtingen van Vlaanderen op Sint-Anneke. Een grote groep jong geweld.
Ouders en sympathisanten stroomden massaal toe. De kerk was tot in de nok gevuld.
In het eerste deel brachten de 5 vestigingen uit Brugge, Gent, Leuven, Lier en Berchem elk aparte koorzang. Soms klassiek, soms modern, maar het moet gezegd, dit overstijgt het gewone ‘samenzingen’. Muziek zit duidelijk ingebakken in de visie van deze scholen, want het vormen van een goede koorklank en een mooie klankkleur en -balans werkt maar als ieder individu bereid is het beste van zichzelf te geven om zo aan de 'koorsamenleving' mee vorm te geven.
De sfeer van de avond was gezet. Elk optreden werd heel enthousiast ondersteund. Ex Nihilo
Na een korte pauze was het tijd voor de uitvoering van Ex Nihilo door alle leerlingen, ondersteund door piano, slagwerk en blazers.
Ex Nihilo is een speciaal voor ‘25 jaar Middelbare Steinerschool Vlaanderen’ gecomponeerde creatie van de Brugse oud-leerling Benjamien Lycke.
Benjamien liet zich voor deze creatie inspireren door zijn tijd als leerling op de Steinerschool. Met Ex Nihilo (of 'uit het niets') geeft hij een vrije interpretatie aan het scheppingsverhaal in brede zin.
Vanaf de eerste noot trok het stuk onmiddellijk alle aandacht. Het begon bijzonder speciaal met oplopende geluiden waarna de piano het overnam. Het koor stond opgesteld vanaf de glasramen, over het koor, tot voorbij het orgel. Dit kwam de creatie zeker te goede.
Het was genieten tot de laatste noot.
Het applaus nadien bevestigde dit allemaal. Ex Nihilo mag zeker niet verloren gaan!
13.04.2013
20.00 uur - Lente-orgelconcert met Peter Strauven
Peter Strauven is organist-titularis van de Antwerpse Sint-Jacobskerk. Hij studeerde musicologie aan de KU Leuven en orgel bij Joris Verdin aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen.
Als musicoloog bereidt hij aan de faculteit Letteren van de KU Leuven een doctoraat voor over 18de-eeuwse klaviermuziek in de Zuidelijke Nederlanden: momenteel concentreert zijn wetenschappelijk werk zich hier op.
Wetenschappelijk werk
Daarnaast schreef hij verscheidene bijdragen, zowel toelichtingen voor breder publiek als wetenschappelijke artikels. Hij publiceert vooral over klaviermuziek maar ook over orgelbouw, liturgische (orgel)muziek en gregoriaans. De deelname aan internationale congressen (Leiden, Edinburgh, Belfast, Mumbai, Londen) vormt tevens een belangrijk onderdeel van zijn wetenschappelijk werk.
Sinds 2009 is Peter Strauven als gastprofessor verbonden aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen (Artesis Hogeschool) waar hij het vak 'Encyclopedie van het orgel' doceert.
Breed repertoire
Als organist kreeg hij de kans om onder leiding van Joris Verdin een muziekwetenschappelijke achtergrond in dialoog te laten treden met de praktische uitvoering van een breed repertoire. Dit blijft ook nu zijn bekommernis. Ook de kennismaking met de visie van verschillende gerenommeerde muzikanten (Louis Robillard, Georges Lartigau, Theo Jellema, Jean Guillou, Winfried Bönig, Martin Baker, Sophie-Véronique Chauchefer-Choplin) waren en blijven hierbij van belang.
Binnen- en buitenland
Peter Strauven geeft talrijke soloconcerten op belangrijke orgels in binnen- en buitenland. Te vermelden zijn recitals in onder meer Frankrijk (Rodez, Cathédrale; Parijs, Saint-Sulpice), Nederland (Leeuwarden, Hoorn), Finland (Helsinki, Finlandia Hall), Duitsland en Tsjechië.
Programma - Vincent Lübeck
-
Johann Sebastian Bach
-
Josse Boutmy en
- Anonieme stukken uit 18e-eeuwse Vlaamse manuscripten
23.03.2013
19.30 uur - Gospelkoor Chananja uit Nederland zingt A Dieu (met God)
Met een TGV de avond door, genietend vanaf het eerste moment
Ze kwamen vanuit het Noorden, omgeving Rotterdam, en brachten die zaterdag 23 maart 2013 in hun kielzog verschrikkelijk slecht weer mee. Maar het enthousiasme, de samenwerking, de sfeer maakte alles goed.
Iedereen werd er warm van.
Gospelkoor Chananja (de koornaam betekent 'de Heer is genadig') nam die avond de trein in 'Station Antwerpen', na 3 vorige staties in Vlaanderen te hebben aangedaan.
'A Dieu' werd een treinreis doorheen het leven met heel wat stations onderweg: Rust, Hulp, Liefde, Redding, Leven, Bevrijding om te eindigen in Zegen. Telkens was er een moment om even stil te staan, om een boodschap mee te geven, maar ook om met een aanstekelijk enthousiasme het publiek in te palmen met zang, samenzang, dans en sketches. Alles wisselde zich snel af.
Elk station werd weer anders beleefd.
Wervelend
Het filmpje dat vlak na de heel korte pauze werd getoond greep je naar de keel en was het perfecte moment om het kruis prominent vooraan in de kerk te plaatsen. Het werd een show die perfect paste in deze vastentijd, zo vlak voor Pasen.
45 zangers, ondersteund door diverse muzikanten en omgeven door heel wat techniek, brachten een wervelende show die al snel de vonk deed overslaan op de aanwezigen (mocht het weer niet zo slecht zijn geweest, dan was er beslist nog meer volk).
De Sint-Anna-ten-Drieënkerk toonde nog maar eens dat ze zich perfect leent voor dit type van evenementen.
Reeds voor het aanvangsuur werd een sfeer geschapen die doorheen heel het optreden werd doorgetrokken. Meer dan twee uur later waren we in het eindstation.
Een TGV (en geen Fyra, hoewel de uurregeling deze route weergaf) denderde door de avond en bracht de toeschouwer heel voorzichtig op zijn eindbestemming. Missie meer dan geslaagd!
Ondanks de sneeuw en ijzige noordenwind arriveerde het koor die avond nog veilig in hun thuishaven.
Tot een volgende keer!
Muziek voor een beter leven....
“Het hageld' en sneeuwde en 't was er zo koud....” maar niet die zaterdagavond 22 december. Het goot wel en waaide en 't was nogal warm, en die plensbuien konden de driehonderd enthousiastelingen niet tegenhouden om samen te zingen in onze Sint-Anna-ten-drieënkerk. Zo ondersteunden we weer “Music for Life”, en wilden we geld inzamelen om acties voor mensen met dementie mogelijk te maken.
Het wordt een traditie, dat meezingconcert. De kelen waren gesmeerd, en indien nodig konden die met jenever of andere chocomelk van de Wereldwinkel bijgewerkt worden tijden de pauze.
Internationale stad
Er werd gezongen in vele talen, want zijn wij een internationale stad of niet? “Nu syt wellecome” en “Stille Nacht” wisselden
dus af met Engelse succesnummers als "Rudolph the rednosed reindeer (sympathiek beestje moet dat zijn!), "Il est né le divinenfant" (alleen al om dat mee te zingen zouden we Frans moeten blijven leren), "Uns ist ein Kindlein geboren" (uit het land van de Glühwein), en "Thebe poem" (Russisch, jawel. Maar niet van Pussy Riot...). Er was indrukwekkende ondersteuning om ons, geoefende en minder geoefende zangers, in de juiste maat te houden: Marianne Debacker liet ons af en toe rusten, en zong dan een solo waar we nog stiller van werden, Glenn Van Passen was met zijn gitaar een orkest waard, Koen Maris temde het orgel (ook die weerbarstige fa), begeleidde de massa, en speelde een aangrijpende koraal van Bach. Johan Clerckx dirigeerde de massa met verve, want massazang zonder leiding is als een kudde zonder herder... Will Ferdy
Zo met honderden uit volle borst kerstliederen kunnen zingen, we kunnen er niet genoeg van krijgen. Maar we waren niet alleen. Will Ferdy had onmiddellijk "ja" gezegd, als hem gevraagd werd te komen zingen en meezingen. Deze ereburger van Linkeroever ontroerde door de eerlijkheid en het gevoel dat hij in zijn zang legt. We hoorden onder andere zijn doorleefde "Belijdenis" en "De nacht van de vrede". Samen met Will zongen we "O wat was dat fijn" en "Stille Nacht". Les Voix Perdues
En ook "Les Voix Perdues" drukten hun stempel op onze avond. Steven Daeseleire, Koen Herweyers, Bart Pilate, Hugo Van Dyck, onze kerk wordt stilaan ook hun huiskerk. Als zij ons meetrokken om samen "Mary had a baby" te zingen, waren we even in een Britse kathedraal... en met hun close harmony brachten zij helemaal de ingetogen sfeer die de beste voorbereiding is op het kerstfeest.
Ja, dementie gaat ons aan...
Inderdaad, het ging niet zozeer om de lol die avond of om de jenever. We willen iets doen, solidair zijn met mensen die door dementie getroffen zijn.
Misschien wel de belangrijkste momenten van de avond waren de twee informatieve filmpjes die we te zien kregen. Deze informatie over dementie werd ingeleid door Fons Wouters, die al jaren zich inzet om mensen met deze ziekte een humaner leven te geven. Dank zij hem is er in de weekkapel ook een tentoonstelling te bezoeken met artistiek werk van mensen met dementie. Deze indrukwekkende tekeningen werden gemaakt in het kader van projecten, waarbij kunstenaars dementerenden ondersteunen om zich te uiten via de creativiteit die in hen leeft, hoe verborgen soms ook.
Tijdens de pauze gingen velen kijken, en ze werden er stil van. 1.461 euro
De solidariteit werd ook tastbaar: iedereen zat er op te wachten, op de collecte. Ook dan was het stil: briefjes maken geen lawaai.... En het bracht niet minder dan 1.463,11 € op! Sint-Anneke gaf er weer een lap op!.
Het was leuk, het was gezellig, het was hartverwarmend.
Nog van dat. En dan zingen we ook "De herderkes..."! Marc Tassier
Koor en orkest muziekacademie Beveren, Cant’Amore en Wase Kantorij
onder de leiding van de Muziekacademie van Beveren
Het Waasland palmt Sint-Anna-ten-Drieën muzikaal in.
En dat het een invasie was, was al vlug te merken als men om half acht in de omtrek van de kerk kwam. Geen parkeerplaats meer en tientallen mensen die samenstroomden om het concert in Sint-Anna-ten–Drieën mee te maken. De kerk zat dan ook stampvol met jonge en minder jonge muziekliefhebbers die kwamen luisteren naar het optreden van het Orkest van de Academie Muziek, Woord en Dans uit Beveren en de twee Wase gemengde koren, Cant’Amore uit Sint-Niklaas en De Wase Kantorij uit Zwijndrecht. Programma
Het programma was onder te delen in drie delen en werd ingeleid door Joos Louage.
Het eerste deel bestond uitsluitend uit koorwerken. Van Rheinberger werd het Abendlied uit “Drei geistliche Gesänge op.69” opgevoerd, gevolgd door “Verleih uns Frieden” van Mendelsohn. Daarna brachten de koren het “Ave Maria” van Caccini in samenzang met de sopraan Nathalie Denyft.
Het beroemde “Ave Maria” wordt ten onrechte toegeschreven aan Giulio Caccini (1551-1618). Het is omstreeks 1970 gecomponeerd door Vladimir Fyodorovich Vavilov (1925-1970), een Russische componist, luitspeler en gitarist. Het werd in 1972 voor het eerst uitgebracht als een werk van een anonieme componist maar zonder veel succes. Het is er echter aan te horen dat dit geen werk uit de 16de eeuw is maar eerder romantisch.
Heden is het één van de meest gevraagde “Ave Maria’s” op uitvaartplechtigheden. Terwille van de grote bekendheid als zodanig met een positief commerciële invloed tot gevolg, houdt men dat zo en men gaat daarbij zelfs zover dat men op CD’s als componist Caccini vermeldt. Met het “In te speravi” van Lodewijk De Vocht sloot de sopraan- en koorzang af.
Sommige van deze liederen werden begeleid door Willy Vriesacker, aan het orgel en dit alles stond onder leiding van Luc Van Meerssche. Virtuozen
In het tweede deel stelde de Muziekacademi één van haar talentvolle virtuozen voor, de 17 jarige hoboïste Hadewich De Meester, die samen met het orkest twee delen speelde uit het “Concerto voor hobo en orkest” van Domenico Cimarosa. Dit werk werd gedirigeerd door Juri Briat, dirigent van het symfonisch orkest van de Academie.
Iedereen hield de adem in want het was werkelijk een prachtige uitvoering en het applaus voor de jonge hoboïste en het orkest was dan ook navenant. Requiem van John Rutter
Daarna kwam het hoofddeel van de avond het “Requiem van John Rutter”. De Britse organist, componist en koorleider, John Rutter is bij ons vooral bekend om zijn “Christmas Carrols”. De tekst van het Requiem is deels in het Latijn en het Engels en bracht ons in de sfeer van de koorzangen in de Anglicaanse kathedralen. Voor dit voor ons minder bekende werk werd het orkest uitgebreid met enkele blaasinstrumenten waaronder ook de hobo die hierin een dominante rol speelde.
Dit was geen gemakkelijke opgave maar het koor en orkest onder de deskundige leiding van Willy Vriesacker maakten van dit concert een muzikaal hoogtepunt. Het publiek reageerde heel enthousiast wat dan ook een bisnummer uitlokte.
Daar men in Beveren niet beschikt over zo’n accommodatie voor grote koren en orkest werden op de receptie achteraf in het SAC reeds plannen gesmeed om dergelijk evenement in de kerk van Linkeroever te herhalen. Monique
Wervelend, verrassend en vol energie
Het eigenzinnige Orkest van de Rode Muizen beet de spits af met vaak heel gekende liederen van o.a. L. Cohen en ACDC. Een repertoire met telkens een knipoog, denken we bv. aan de 'Ah veel Maria' medley, een arrangement van orkestleider Kris Ryckaert waarin bekende popdeuntjes naadloos overgaan in klassieke hoogvliegers, telkens met Maria in de hoofdrol.
Diverse jonge stemmen maakte het geheel compleet. Het prachtig gezongen 'Hello' sloot het eerste deel af. Meteen zo'n melodie dat in je hoofd blijft zitten.
De Wereldwinkel zorgde tijdens de pauze voor de innerlijke mens. Daarna ging de Symfonisch Kring van Aalst o.l.v. François Van den Bergh van start met een reeks klassieke liederen.
'Italian Movies' bracht een selectie uit de mooiste Italiaanse liederen.
Natuurlijk waren de meer dan 250 toeschouwers gekomen om de twee orkesten samen te zien / horen musiceren. Dat was knap en de muziek vulde de hele kerk.
Afgesloten werd met 'De Dans van de Rode Muizen'. Een examenstuk van dirigent Kris Ryckaert. Rode muizen zijn zeldzaam. Op een dag werd er eentje geboren… maar plotseling vertrappeld. Iedereen is verdrietig tot er ineens leven in de staart komt en er een groot feest volgt. Muziek die door merg en been gaat.
Om het stuk niet verloren te laten gaan, werd het orkest van de Rode Muizen opgericht, nu 5 jaar geleden.
De avond werd terecht afgesloten met een staande ovatie. 'Ik hou van u' werd het toemaatje.
We kijken alvast uit naar een nieuw concert van deze twee orkesten.
15.09.2012
20 uur - Encantar met Música exaltada, rond Christóbal de Morales
De troost van de gebenedijde engel...
Zaterdag 15 september gaf Encantar haar tweede concert in onze kerk: Spaanse polyfonie uit de zestiende eeuw. Polyfonie is meerstemmige muziek waarvan elke stem volwaardig uitgewerkt wordt: de solisten zingen ieder "zelfstandige" melodieën, die zo knap gecombineerd worden dat zij samen één harmonieus geheel vormen. Verfijnde en hoogstaande muziek. Misschien veeleisend ook: ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen naar polyfonie kan blijven luisteren. Deze muziek laat zich ook niet vlug-vlug "begrijpen": ze vraagt aandacht en tijd om ze te laten doordringen. Maar als je aangegrepen kan worden door die rijkdom van klanken en door de serene sfeer die deze muziek uitademt, kan je eventjes heel gelukkig worden.
Polyfonie vraagt ook een hoge kwaliteit van uitvoering. We hadden op Linkeroever een groot voorrecht: Sarah Abrams, Michaela Riener, Kerlijne Van Nevel, Soetkin Baptist, het zijn topstemmen. Elk concert van hen haalt een hoog niveau. Dat was weer zo op 15 september, ook dank zij de uitstekende begeleiding door Romina Lischka op de gamba, die sonore, warme voorloper van de cello.
Meer dan kunst We kregen die zaterdag een primeur: Encantar bracht in avant-première "Musica exaltada", een programma opgebouwd rond een mis van Christobal de Morales, Spaans componist uit de zestiende eeuw. Tussen de verschillende delen van deze mis hoorden we muziek van Spaanse tijdgenoten: de Silva, Guerrero, Surita lo Vell, Ortiz, de Victoria, de Tejeda, namen die de meesten onder ons misschien minder bekend waren.
Na zaterdag weten we dat er in die zestiende eeuw ook in Spanje grote componisten leefden.
De uitvoerders weefden hun muziek tot een meditatief gebed dat door de kerk golfde en zacht in de ruimte bleef naklinken. Uit vier onderdelen bestond hun programma, telkens eindigend op een refrein: het Catalaanse "Angel beneit". Vrij vertaald werd telkens gezongen: "Gebenedijde engel, God heeft ons uit het paradijs verdreven en veroordeeld tot de dood, maar wij hier op aarde houden in gedachten hoe hij met zijn handen ons gemaakt heeft en gevormd naar zijn beeld.
" Woord en muziek brachten troost. Wat voor Catalaanse pelgrims uit de zestiende eeuw een houvast was in dit aardse tranendal, kon de moderne mens in de eenentwintigste eeuw nog ontroeren en moed geven.
Want de avond was niet alleen een kunstzinnige ervaring. Deze muziek, ook dank zij de gevoelige en intelligente uitvoering, is meer dan "mooi", ze nodigt uit tot bezinning, tot rust, en laat hoop horen. Romina Lischka bracht bij elk deel ook een solo voor gamba: de woorden voorbij bleef de muziek de luisteraar meevoeren naar inkeer, naar de diepte.
Van Linkeroever naar Europa In de nabije toekomst trekt Encantar met "Musica exaltada"naar het buitenland. Wij mochten het eerste publiek zijn. Een geruststelling voor al wie het jammer vond dat de avond zo vlug voorbij was: Encantar zal ook zijn volgende nieuwe concertprogramma's in avant-première brengen in onze Sint-Anna-ten-drieënkerk.
We zijn geluksvogels. Zeg het voort!
Encantar heeft een website.
Marc
Zomerse orgelklanken
tegen de achtergrond van de tentoonstelling “Licht", glaskunst van 1962 tot 2012 van Jacques Loire
Stefanie Nauwelaerts (Dexia Classics laureaat) op altsaxofoon en Peter Maus op orgel. Muziek van o.a. J. S. Bach, Felix Mendelsohnn-Bartholdy, Guy Weitz , Flor Peeters, Simon
& Garfunkel en Richard Rodgers.
Aangenaam wederhoren: Stefanie Nauwelaerts en Peter Maus, saxofoon en orgel
Op vaste waarden staat geen leeftijd. De jonge musici die we in onze kerk in het kader van de zomerconcerten hebben mogen horen, hebben ons al veel muzikaal genoegen bezorgd. Als hun naam dan het jaar later weer op de affiche staat, weten we: het zal een mooie namiddag worden. Ook profane muziek kan sacraal worden
Zo was het ook op 15 juli. Geen weer om uit de zondagse zetel te komen, maar er zaten meer dan 60 toehoorders in de kerk. Gekomen om Stefanie Nauwelaerts en Peter Maus nog eens te beluisteren. Vorig jaar hadden zij een concert gebracht waarbij Stefanie op de altsaxofoon en Peter op het orgel lieten horen dat een ongewone combinatie van instrumenten verrassend mooi kan zijn, en dat bekende muziek op een nieuwe manier kan klinken.
Voor dit concert had Stefanie haar sopraansax meegebracht. Het samenspel klonk nu anders: kan het zijn dat de soepele klank nog beter paste bij het orgel, en dat beide instrumenten nog meer hun eigenheid én hun kwaliteiten konden laten horen?
Nadrukkelijk aanwezig in het programma was Guy Weitz. Guy wie? Guy Weitz is een Belg, uit Verviers, leefde van 1883 tot 1970, en heeft een internationale carrière vanuit Londen uitgebouwd. Zijn werk is ook te horen op Youtube
Drie werken van hem speelde Peter Maus op het orgel. We kunnen alleen maar beamen dat deze componist ten onrechte in eigen land bijna niet bekend is.
Naast Weitz hoorden bracht Peter solo werk van Flor Peeters, en een indringende improvisatie op het “Veni Sancte Spiritus”.
Orgel en saxofoon klonken samen in de “Lieder ohne Worte” van Felix Mendelsohn, een “Andante” en de “Aria op de G-snaar” van J. S. Bach. Mooie, gevoelige muziek, die thuis is binnen de kerkmuren. Maar we hoorden ook “Bridge Over Troubled Water” van Simon and Garfunkel, en “Blue Moon” van L. Hart en R. Rodgers.
Wat misschien bestempeld wordt als “lichte”, “profane” muziek klonk nu anders, door de sfeer, de ruimte, de glasramen, door het gevoelige spel van beide jonge kunstenaars. Er is niet zoveel verschil tussen profaan en sacraal. Het gaat om diepte, het gaat erom dat we iets kunnen horen van een mysterie, dat hoorbaar wordt als we goed luisteren. Tevreden publiek, tevreden musici
Veel applaus, terecht applaus. En zoals al vermeld, veel volk. Zonder dat we het beseffen, beginnen onze concerten door jonge organisten en musici naam te maken. We bouwen stilaan een publiek op, en we mochten ook vernemen dat binnen de kring van jonge musici Anna3 en Sint-Anna-ten-Drieën een goede reputatie krijgt. Voor de onverdroten zwoegers die dit tot stand brengen, Mon en Monique Reyn-Van den Abeele, is dit een oververdiend compliment. Voor ons, dankbare genieters, een bevestiging: het is een goed voornemen om dikwijls terug te keren. Voor onze parochie iets om fier op te zijn en om te koesteren: mogen er nog vele zomerconcerten komen... Marc Tassier
29.07.2012
Hera Wyckers (Dexia Classics laureaat) op orgel en Liesbet Vanherck (Dexia Classics laureaat) op dwarsfluit. Muziek van o.a. J.S.Bach, D.Buxtehude, G.F.Händel, L.Vierne, J.Donjon, J.Alain.
Hoogstaand muzikaal concert Het was weer zo’n namiddag om lang van te genieten. Dankzij het mooie weer zakten vele muziekliefhebbers en ANNA3 sympathisanten af naar de kerk die badend in de zon haar glasramen nog meer deed schitteren. Zij kwamen niet alleen voor de tentoonstelling “Licht” maar ook om te genieten van twee grote muzikale talenten, Hera Wyckers aan het orgel en Liesbet Vanherck, dwarsfluit.
Beide jonge dames brachten ons een zeer mooi programma met bekende en minder bekende werken van componisten gaande van de 17e tot 20e eeuw. Een orgelpunt
Hera Wyckers leidde het concert in met een Concerto in a, BWV 593 ,van J.S.Bach. Een bewerkte versie van Antonio Vivaldi waarvoor Bach veel bewondering had. Daarna volgde het eerste duet met Liesbet, een Sonate in e, BWV 1034 van J.S.Bach voor fluit en basso continuo. Na een Fuga in c, Bux WV 174 van Buxtehude werd terug een Sonate in be, voor fluit en basso continuo, opgevoerd, maar dan van G.F.Händel.
Met de “Danse of the Blessed Spirits” uit Orpheus van Willibald Von Glück sloop men stilletjes aan de Romantische periode binnen. De blinde Franse toondichter, Jules Vierne componeerde het zeer gesmaakte orgelwerk Canon uit “Piéces en style libre” en van de minder bekende Franse fluitist Jean-Marie-Baptiste Donjon uit Lyon genoten we van “Tendre Souvenir” .
Als afsluiting mocht de veel te jong gestorven componist Jehan Alain zeker niet ontbreken. Want zoals Olivier Messiaen is hij één van de favorieten van de jonge organisten. Naast impressionistische invloeden is er in zijn werk steeds een beetje surrealistische humor te herkennen.
Liesbet en Hera vertolkten van hem “Trois Mouvements” voor fluit en orgel. Een orgelpunt voor dit mooi concert! Talentvolle zomergasten
Het talent van Hera als organiste hebben we reeds vele malen kunnen bewonderen maar voor Liesbet was het de eerste maal dat zij haar kunde aan ons ten toon spreidde. Hoe zij de waterval aan noten wist te raken getuigde van een sublieme beheersing van het instrument.
Soms hoorde men een klaterende fluitpartij maar ook in de langzame stukken kon zij iedereen bekoren. Wij hebben haar dan ook uitgenodigd om het ondertussen uitgroeiende clubje van talentvolle zomergasten in de toekomst te vervoegen en dat werd met veel applaus door de vele enthousiaste ANNA3 concertliefhebbers onthaald. Monique
12.08.2012
Gert Amerlinck (Dexia Classics laureaat) op orgel en Ellen Van den Brande op cello Muziek van o.a. D.Buxtehude, G.B.Pergolesi, J.Pachelbel, J.S.Bach.
Bach mag! Op 12 augustus mochten we Ellen Van Den Brande (barokcello) en Gert Amerlinck beluisteren tijdens het namiddagconcert in onze Sint-Anna-ten-drieënkerk.
Gert Amerlinck is een van die jonge veelbelovende organisten die hier een podium krijgen. In 2011 legde hij zijn eindexamen orgel af aan het Lemmensinstituut, en dit met grote onderscheiding. Hij is organist in Oudenaarde en Pamel, en werkt mee met verschillende ensembles en orkesten.
Ellen Van Den Brande bespeelt de barokcello, was onder meer cellist bij het orkest van Jeugd en Muziek en het Vlaams Radio Orkest, en trad reeds meermaals in het buitenland op.
Deze referenties zijn wel indrukwekkend, maar hoe klinkt dan hun muziek “live”, in “het echt”, vraag je je dan af als eenvoudige muziekliefhebber die het verschil niet kent tussen een fa-kruis en een bemol, laat staan tussen een barokcello van een “moderne” cello? Het klonk zeer goed
Virtuoos, en dan weer sereen
Het klonk zeer goed. Zeer goed, zeer mooi, zeer intens.
De barokcello kan met zijn diepe, sonore klank een serene, ingetogen, ernstige sfeer doen groeien, en dan weer blij over hoop en geluk zingen. Het orgel klonk virtuoos en even later als een gebed: in werk van Buxtehude en Pachelbel kwamen eeuwenoude protestantse gezangen tot leven. We konden eens te meer horen dat de protestantse muzikale traditie oprecht en diep religieus is, en dat Luther en zijn volgelingen ons verrijkt hebben met een kostbare erfenis die ook in katholieke kerken gekoesterd moet worden.
Naast Buxtehude en Pachelbel mochten we J. S. Bach en Pergolesi horen.
Afwisselend speelden Ellen en Gert samen of brachten ze solowerk. Tophits
Aangenaam verrassend was het voor de niet zo ervaren luisteraar van Pachelbel en Pergolesi ander werk te horen dan de klassieke “tophits”. Centraal stond de vijfde cellosuite van Bach. Ellen gaf ze figuurlijk en letterlijk de ereplaats: midden in de kerk kwam ze spelen, de hele ruimte werd gevuld met de muziek, we waren een tiental minuten niet meer in Antwerpen maar in Leipzig, de oude meester leeft.
Gert speelde nog de heerlijke Fuga BWV 578 voor orgel, En samen besloten ze het concert – nu al? – met de aria op de G-snaar, nu een tophit, maar hij klonk fris en verrassend nieuw.
Het blijft deugd doen dat er ook nu weer vele toehoorders waren: het kan de organisatoren alleen maar een hart onder de riem steken, en mensen als Ellen en Gert, en hun jonge collega's, zijn een talrijk publiek meer dan waard.
En gelukkig, er zijn nog concerten: op 26 augustus komen Irene Carpentier (sopraan) en Koen Maris (orgel) naar het middagconcert. Op 15 september is er het (betalend) avondconcert met Encantar. Er valt nog veel moois te horen op Linkeroever. Marc Tassier
Koen Maris op het orgel en sopraan Irene Carpentier. Muziek van o.a. W.A.Mozart, J.S.Bach, J.Haydn, C.P.E.Bach..
Slotconcert 'Zomerse orgelklanken 2012'
Vorige zondag was het weer zover. De reeks “Zomerse orgelklanken” sedert vorig jaar gewijzigd naar concerten voor orgel en een ander instrument, was aan zijn laatste uitvoering toe.
Het feit dat ANNA3 aan jonge talentvolle musici elk jaar in de zomermaanden een podium aanbieden heeft in de muziekwereld veel weerklank gekregen. Het is zelfs zo dat we reeds gekopieerd worden en dat de jonge muzikanten die bij ons gestart zijn nu op meerdere plaatsen de kans krijgen om hun talenten te ontplooien.
En wij… mogen ons verheugen op een groeiende belangstelling.
Driedelige Sonata für orgel
Ook dit laatste concert van het muzikaal duo Irene Carpentier, sopraan en Koen Maris als organist was van een hoogstaand niveau.
Zoals meestal begint en eindigt zo’n concert met orgelmuziek. Zo ook begon het concert met de dramatische Fantasie in f-moll KV 594 van W.A.Mozart.
Dit stuk werd gecomponeerd voor een automatisch orgel dat was opgesteld in een mausoleum voor een veldmaarschalk. Het begint met een klagend lamentato, gevolgd door een fanfare ritme en eindigt met een adagio.
Koen koos als tweede orgelwerk de driedelige Sonata für orgel in a-Moll Wq 70 nr.4 van Carl Philip Emanuel Bach en voerde die op in drie stukken telkens vöör, tussen en na de zangpartijen van de sopraan,Irene Carpentier.
Bach laat in deze sonate het pedaal volledig achterwege hetgeen speelser en minder dramatisch overkomt.
Dit in tegenstelling met de ‘Cantate Arianna a Naxos’ van Joseph Haydn. Een aangrijpend relaas van het verdriet, de wanhoop en het verlangen van Arianna, verlaten door haar minnaar, Theseus. Arianna is in de mythologie het prototype van de verlaten vrouw die verbeten blijft vasthouden aan haar passionele liefde. De emotie die daarin beschreven wordt drukt ook haar doodsverlangen uit terwijl een andere passage uitdrukking geeft aan haar woede. Haydn zelf hield heel veel van deze cantate. Hij schreef ze toen hij na zijn pensioen in Engeland verbleef.
Het is een soort miniatuuropera en behoort tot de top van de liedkunst. Spontaan applaus
Wij hebben ervaren dat de stem van Irene Carpentier op één jaar tijd zodanig geëvolueerd is om een zeer moeilijk repertorium te zingen. Deze moeilijke cantate die ook door Cecilia Bartolli met veel expressie wordt opgevoerd werd door Irene met zeer veel overgave gebracht.
Het “Exsultate , jubilate” – Verheug, weerklink met vreugde - dat oorspronkelijk door W.A.Mozart geschreven was voor een castraat en eindigt met het bekende “Alleluja” kon door de aanwezigen gesmaakt worden en Irene kreeg een spontaan applaus. Langdurige staande ovatie
Ook in dit stuk kreeg haar stem de gelegenheid te schitteren.
Na het derde deel van de sonate van C.P.E.Bach werd het duo Irene en Koen verrast met een langdurige staande ovatie. Hetgeen veel zegt over de appreciatie van het publiek.
De grote belangstelling van de vele muziekliefhebbers van de ‘Zomerse Orgelklanken’ en andere concerten bewijzen dat ANNA3 op goede weg is en op dit pad verder moet gaan.
03.06.2012
15 uur - Kamermuziek op Open-Kerken-dag (Nicolas De Troyer en vrienden)
Bezielde barok in een open kerk
3 juni, open-kerken-dag Om 14 uur werden de klokken geluid op Linkeroever en in alle open kerken in België. En dat luiden kreeg weerklank: steeds meer en meer muziekliefhebbers kwamen afgezakt naar onze Sint-Anna-ten-Drieënkerk.
Daar gaf om 15 u. Nicolas De Troyer (Dexia Classics laureaat), een beetje "onze" organist (excuseer, Sint Paulus.... maar we kennen je als breeddenkend en genereus...) een concert samen met enkele vrienden, jonge, veelbelovende musici zoals hij.
Nicolas bespeelde het klavecimbel, en hij had Marie-Cathérine Cumps (barokviool), Goedele Moons (blokfluit - Dexia Classics laureaat) en Ellen Van den Brande (barokcello) meegebracht.
Klavecimbel in de weekkapel, vorig jaar hadden we al mogen horen dat de ruimte daar uitstekend voor geschikt is.
Toen heeft klavecimbelbouwer Danny Bormans uit Zwijndrecht een klavecimbel van hem "ingespeeld" in onze weekkapel.
Bij dat soloconcert werd duidelijk dat de ruimte de intimiteit heeft die kamermuziek nodig heeft, de toehoorders kunnen de muziek van dichtbij zien en horen ontstaan, de instrumenten klinken puur en duidelijk.
Bij dit concert had Nicolas De Troyer zijn eigen klavecimbel meegebracht, ook een "kind" van Danny Bormans die ook aanwezig was en hij kon horen dat het weer goed klonk...!
De andere wereld
Herman Augustijns verwelkomde de gasten: welkom waren ze in een open kerk, waar een gemeenschap graag haar ruimte en haar mogelijkheden deelt met al wie in wederzijds respect iets wil bijdragen aan een goede, harmonische wereld.
Ze waren met zeer velen die kille zondag: bijna 80 muziekliefhebbers vulden tot bijna de laatste zitplaats de weekkapel.
Beginnen de concerten in onze kerk dan toch een vast publiek op te bouwen?
En dat talrijke publiek werd niet ontgoocheld. Nicolas en zijn vrienden brachten werk van Bach, Haendel, Teleman, Francoeur.
De vier barokinstrumenten brachten in hun samenspel een zeer mooie, heldere vertolking, afgewisseld met indrukwekkende solopartijen. In de aandacht was te voelen hoe de muziek de toehoorders meenam naar die "andere"wereld die in echte en goed vertolkte muziek dichterbij schijnt te komen.
Het is een voorrecht getuige te mogen zijn van het enthousiasme, de ongecompliceerde oprechtheid, de pure bescheidenheid ook van deze jonge mensen. Zij willen niet uitpakken met hun onmiskenbaar talent, zij houden van de muziek die hen bezielt, en deze bezieling willen zij delen met hun publiek. Een publiek waar ze recht op hebben.
Dit was niet het einde...
Wie er niet kon zijn,heeft iets gemist.
Gelukkig, het concert van vorige zondag is de voorbode van de 'Zomerse orgelklanken' die zoals elk jaar in de vakantiemaanden onze kerk mogen doorzinderen.
Alle recitals gaan door op zondag,van 15.00 tot 16.00 u.
- Op 15 juli spelen Stefanie Nauwelaerts (Dexia Classics laureaat) op altsaxofoon en Peter Maus op orgel.
- Op 29 juli horen we Hera Wyckers (Dexia Classics laureaat) op orgel en Liesbet Vanherck (Dexia Classics laureaat) op dwarsfluit.
- Op 12 augustus komen Gert Amerlinck (Dexia Classics laureaat), orgel en Ellen Van den Brande, cello, naar onze kerk.
- En op 26 augustus sluiten Koen Maris op het orgel en de sopraan Irene Carpentier de reeks zomerconcerten af.
Bijna 80 toehoorders vulden de weekkapel vorige zondag.
Misschien is tijdig reserveren stilaan geen slecht idee...
Marc Tassier
21.04.2012
20 uur - Jeroen Follon en Laure Van Wanzeele
met 'Herzlich tut mich verlangen...'
Prestigieus vijfde lenteconcert
“Herzlich tut mich verlangen” was de titel van het concert waarbij verlangen en passie samen op pad gingen.
Verlangen is ook uitkijken naar iets nieuws en dit jaar mochten we genieten van het eerste officiële optreden van de mezzosopraan en fluitiste Laure Van Wanzeele met de organist, Jeroen Follon. Het thema dat zij beiden kozen voor het concert paste zeer goed bij de sluiting van de tentoonstelling Com-Passie van Catherine Loodts want na het lijden kijken we uit… naar de verwondering van het komende licht…. en hiermee verwijzen wij naar het eerste deel van het programma.
Met het Allegro Moderato uit de sonate in g. van C.P.E.Bach werd de toon gezet en meteen alle emoties op de spits gedreven want dit muziekstuk is gekenmerkt door grillige fluctuaties tussen extreme emoties en verlangens.
Met het Gregoriaans “Veni Redemptor Gentium werd het concert verder opgebouwd rond de koralen “Num komm der Heiden Heiland” BWV 659 – orgel, BWV 660, orgel en dwarsfluit en BWV 599, orgel van J.S.Bach die afgewisseld werden door de kleurrijke “Variationen für orgel” van de 19de eeuwse componist A.Heiller.
Uit het “Notenbüchlein van Anna Maria Bach” zong Laure die prachtige bewerkte reductie door Bach van de opera-aria Van G.H.Stölzel “Bist du bei mir”.
Laure’s warme mezzosopraan stem kreeg hiervoor van het publiek spontaan applaus.
Daarna volgde “Jesu, meine Freude” van J.L.Krebs, de koraalfantasie op dit werk van J.S.Bach, de Siciliano uit de sonate voor Fluit in Es BWV 1031 en het Agnus Dei, uit h-moll Messe, BWV 232 met zijn tragische toonsoorten zoals we die alleen op transcendente momenten kunnen ervaren.
Met de orgelbewerking van het lied “O Lamm Gottes unschuldig” BWV 656 liet Jeroen ons genieten van 3 Versies, een ingetogen klacht, een bewogen uitroep, een majestueus deel op het pedaal dat eindigt in een prachtige koraalmelodie.
Nadat in het eerste deel de Heer verrezen is, groeide in het tweede deel het verlangen naar het onbereikbare, naar de verlossing van de aardse kwellingen.…naar de horizon, verlicht door de dageraad…
Dit deel bevatte enkele meer bekende melodieën zoals de Sarabande uit suite in d, HWV 437 en de prachtige aria uit de opera Rinaldo : Lascia ch’io pianga” van G.F.Händel.
Daarna genoten we van R.Schumann’s vermaarde compositie “Lotusblume” van Heine en de orgelbewerking van de poëtische melodie “Traumerei”
Met het werk “Après un rêve” van G.Fauré komen we terug met beide voeten op de grond en stellen vast dat zijn Sicilienne uit “Pelléas en Mélisande” een meer classicistische stijl heeft dan de Sicilienne van Bach.
Jeroen en Laure sloten hun concert af met twee werken van F.Mendelssohn-Bartholdy.
De beroemde koraalmelodie “ Herzlich tut mich verlangen” of ”O haupt voll Blut und Wunden” op fluit en orgel werd gevolgd door het Andante uit de sonate nr.6, een zeer intieme pastorale op het orgel.
In de kerk was het eventjes stil, iedereen moest wat bekomen en toen barstte het applaus los.
De waardering voor de twee jonge musici was zeer groot, de uitvoering was sterk en heel goed opgebouwd. De commentaren waren uitermate positief en de vele gelukwensen tijdens de receptie zeer gemeend. Monique
03.03.2012
20 uur -Uniek passieconcert 'Lamentatio' door Encantar
Voor wie ik liefheb, wil ik heten...
Het werk van Catherine Loodts, dat van 26 februari tot 22 april in onze Sint-Anna-ten-drieënkerk tentoongesteld wordt, vraagt om ingetogenheid. Een vernissage met toeters en bellen, toespraken, applaus, prominenten en champagne, zou pijnlijk botsen met de sfeer van bezinning en mede-lijden, die van deze schilderijen uitgaat.
Geen plechtigheid dus, maar een ingetogen concert om deze tentoonstelling te openen, sobere meditatieve muziek uit de veertiende tot de zestiende eeuw, religieus bezield. Encantar was op zaterdag 3 maart te gast in onze kerk, het programma dat zij brachten heette "Lamentatio", - klaagzang - .
De spil van hun programma waren twee fragmenten uit de klaagzangen van de profeet Jeremia, getoonzet door Costanzo Festa. De avond werd verder opgebouwd met werk van Palestrina, Compère, de Vento, de Silva en Agricola.
De vier jonge vrouwen van Encantar, Sarah Abrams, Wannah Organe, Kerlijne Van Nevel, Soetkin Baptist, hebben zich in hun jonge carrière opgewerkt tot de top van wat er in Vlaanderen aan polyfonie te horen is.
Dit is internationale klasse. De kerk was dan ook goed gevuld: zeer velen waren van ver gekomen om hen te horen.
De haast ademloze aandacht sprak voor zichzelf. De breekbare en toch krachtige muziek, kristalhelder en rustig, vulde meer dan een uur de ruimte, die de klank droeg en tot zijn recht liet komen.
De muziek leefde, ontstond voor onze ogen: hun zang was geen routine, geen “nummers” die ze brachten, maar groeide uit hun hun adem, hun interactie, hun kijken en luisteren naar elkaar. De liederen, naast de klaagzangen van Jeremia vooral hymnen ter ere van Maria, wisselden af met poëzie, gebracht door de jonge dichteres Maud Vanhauwaert. Zij had het over de vrouw, die moeder wordt: de teksten waren onder andere van haarzelf, Milton, Elsschot, Neeltje Maria Min. Haar voordracht klonk doorleefd, boeiend, expressief.
Niet van haar stuk te brengen was ze als de techniek haar en ons parten speelde. Een hels gekraak leek de avond te zullen bederven, maar onverstoorbaar en even verstaanbaar bracht zij het verhaal van Eva, de oermoeder. Uiteindelijk, twee micro's later, functioneerde de klankversterking opnieuw behoorlijk. Maar de uitvoering van tekst en liederen was zo sterk, dat de storing na afloop van de avond slechts een onbeduidend incident leek.
Muziek en poëzie weefden zich rond het werk van Catherine Loodts. Dat spreekt van het woordeloze lijden van Jezus, en over de tallozen die in hem mee vernederd worden, vertrapt, weggegooid. Maar het spreekt ook over gebed, geloof, hoop op het overwinnen van de dood. Centraal, op het hoogkoor, hangt de verrijzende Christus: geworteld in de aarde waaraan hij zich overgeleverd heeft, reikt hij tot aan de blauwe hemel die zich boven het kruis openbaart: de belofte van nieuw leven toont hij, in zijn open armen wil hij allen meenemen die tot hem komen.
Die opgang vanuit de aarde, doorheen de klaagzang van de lijdende mens, naar de hoop die overwint, ontvouwde zich ook in wat we die avond hoorden. De moeder werd een lijdende moeder - de verzen van Elschot priemden door de kerk:
"Mijn moederken,
ik kan het niet verkroppen
dat gij gekromd,
verdroogd zijt en verlaten..."
als een echo op de Lamentationes van Jeremia.
En toch, als einde van het het concert zong Encantar "O crux ave", gegroet, kruis, hoop op redding. En waar die redding kan gevonden worden, werd uitgesproken in het laatste gedicht: "voor wie ik liefheb, wil ik heten"... Zang, poëzie, schilderkunst, zij spreken ons over miserie, wanhoop, maar ook over verlossing, liefde.
Er was veel applaus, na het concert. In serene stilte hadden we tot het einde geluisterd en ons laten aanspreken. De waardering, de dankbaarheid ook, was groot. En dat vele volk, kunstenaars en publiek, bleven nog lang hangen, achteraan in de kerk, bij een glas - een sober glas wereldwinkelwijn. Het was een diepe, ernstige, en ook een heel blije avond. Marc Tassier
20.01.2012
20 uur - Nachtblauw ‘n benefietconcert om de ingrijpende kelderwerken in de Sint-Anna-ten-Drieënkerk, waar ANNA3 haar activiteiten ontplooit, te kunnen financieren
Kabbelend klotst de kerkenkelder... ...maar niet lang meer, tenminste als het vergaren van de nodige fondsen voor de herstelling van de kelderwaterbron zo snel kan blijven gaan als het gestart is. Want ja, het benefietconcert “Nachtblauw” heeft véél aarde aan de dijk gebracht,.
Veel aarde wil zeggen: veel goed volk. Meer dan 300 kerkstoelen waren bezet die vrijdagavond, en het volk kwam van Linker- en van Rechteroever. Trouwe parochianen zaten genoeglijk naast folkliefhebbers, poëzieminnaars smolten bij het horen van een smachtende tango.
Een staalkaart Antwerps talent was bereid gevonden om er mee voor te zorgen dat we in de toekomst niet met lieslaarzen naar de kerk hoeven te komen. Heel erg bedankt, Axl, Jean, Hugo, Angelina, Katy, Peter, Roger, Will!
En als we de geluiden back-stage goed gehoord hebben, vonden jullie het ook aangenaam om een avond bij ons te gast te zijn.
Jullie zullen ook wel gevoeld hebben, dat de zaal héél content was. We kregen waar, meer dan waar voor ons geld!
Axl Peleman beet de spits af, spontaan, recht voor de raap en uit zijn groot hart. De man van de volksliekes stelde niet teleur: het volk zong. En dank zij onze Antwerpse bard hebben we een zangtalent op Linkeroever ontdekt!
Van de onverwachte solist bij “Ik wil deze nacht in de straten verdwalen” kan met recht en reden gezegd worden dat ze een ganse zaal plat kreeg...
Dan kwam Jean Bosco Safari. Hij kwam, sprak, hij zong, over solidariteit en over engagement. Een man van zijn woord: niemand in de zaal merkte dat hij een pijnlijke geblokkeerde rug had.
Hij stond er alsof er niets aan de hand was. en nodigde ons uit mee met het klotsend water van het leven naar de grote zee te zwemmen.. wie erbij was, herinnert zich hoe wij samen water waren, hoe tere eenvoudige klanken eventjes een heldere beek werden.
Hij werd gevolgd door het vrouwenkwartet van Lady Angelina. Sedert die avond heeft het werkwoord “zagen” geen negatieve bijklank meer. “Angelina” betekent “engelachtig”, en zo klonk ook de zaag die ze bespeelden. Frisse meeslepend muziek, de artistieke mist in de zaal werd ochtenddauw op tropische stranden, hun stemmen zongen over vrolijkheid en weemoed.
Nu, het was een benefiet. Dan hoopt men op cash. Die was er, onder andere dank zij Katy Too: voor deze singer-songwriter is Johnny Cash het grote voorbeeld. Van op zijn wolkje hierboven zal hij goedkeurend gegromd hebben, als hij Katy enkele nummers van haar eigen hand hoorde brengen. Gevoelig en toch sterk zong zij, het ging over dat alledaagse en toch zo uitzonderlijke ding dat liefde heet. Romantiek in een leren jasje.
Geen leren jas voor Hugo Matthysen. Losjes in zijn slobbertrui debiteerde hij ironische verhaaltjes, flitsende liedjes, humor met een scherp randje. We lachten met de stuntelige Ivanhoe en de ongrijpbare Sieglinde, we lachten met de verpieterde leraar, lachten we eigenlijk niet met onszelf, omdat we ons herkenden in de weemoedige spiegel die Hugo Matthysen ons voorhield?
Kort en krachtig kwam onze stadsdichter – nog voor één dag, ’s anderdaags zou Peter Holvoet-Hansen afscheid nemen van het stadsdichterschap - de zaal groeten en danken. Hij moet geëerd en vertroeteld worden: vanuit zijn groot hart heeft hij deze avond mogelijk gemaakt en collega’s over de streep getrokken om mee te doen.
Een echte dichter is hij: die brengt mensen van verschillende overtuigingen, belijdenissen, leeftijd, dichter bij elkaar, zodat ze tot hun verbazing ontdekken: jij bent er een zoals ik...
De avond werd afgesloten door Will Ferdy. De oude meester stak de zaal in zijn zak. Dat was vakmanschap en dat was oprechtheid die het hoorbaar stil deden worden. Hij heeft op Linkeroever gewoond, hij is nog steeds “een van ons”, hij betekent zeer veel voor Vlaanderen, als zanger en als eerlijk mens. De staande ovatie sprak boekdelen, “Christine” als toegift was de kers op de taart.
En al dit artistiek geweld werd helder en dynamisch gepresenteerd door die andere dichter, Roger Nupie. Bescheiden richtte hij de aandacht op de andere artiesten, hem zou ik nog wel eens willen horen, met eigen werk. Zonder hem zou de avond niet geworden zijn wat hij was: een aangename, interessante duik in verschillende muzikale stromen, gevarieerd en meeslepend (<fotoboek>).
Bedankt, jullie artiesten, die zo belangloos een steentje hebben bijgedragen om een kerk – een kerk! in deze tijden... - recht te houden. Wij hopen dat we kunnen blijven tonen dat deze kerk een open huis is, dat niet alleen op waterdichte funderingen maar vooral op eerlijkheid en bescheidenheid gebouwd is.
Bedankt ook, al die wroeters achter de schermen, druk in de weer met belichting, geluid, tappen tijdens de pauze, catering, bloemen, al dat werk voor en na.
Bedankt, Linkerwoofer, DEE licht en geluid, Wereldwinkel, slager Van Raemdonck, bloemen Waterhoen, kopieercentrum Copy Copy, district Antwerpen, Taartenhuis, alle bekende en onbekende weldoeners.
Bedankt ook, publiek, opgekomen van heinde en verre. De hemel op aarde, het zijn misschien grote woorden. Maar dat blauw, dat onze kerk in andere sferen toverde, is dat niet de kleur van de hemel die zich in het water weerspiegelt?
Marc Tassier
Van heinde en verre kwamen ze afgezakt naar onze kerk. Van Sint-Truiden, Hasselt, Dilbeek, Gooreind, Brasschaat, Borsbeek, Sint-Niklaas, Sinaai, Bazel, Kruibeke, Burcht, Zwijndrecht…
in samenwerking met:
bv. aan de 'Ah veel Maria' medley, een arrangement van orkestleider Kris Ryckaert waarin bekende popdeuntjes naadloos overgaan in klassieke hoogvliegers, telkens met Maria in de hoofdrol. 
mezzosopraan en fluitiste Laure Van Wanzeele met de organist, Jeroen Follon. Het thema dat zij beiden kozen voor het concert paste zeer goed bij de sluiting van de tentoonstelling Com-Passie van Catherine Loodts want na het lijden kijken we uit… naar de verwondering van het komende licht…. en hiermee verwijzen wij naar het eerste deel van het programma.
Geen plechtigheid dus, maar een ingetogen concert om deze tentoonstelling te openen, sobere meditatieve muziek uit de veertiende tot de zestiende eeuw, religieus bezield. Encantar was op zaterdag 3 maart te gast in onze kerk, het programma dat zij brachten heette "Lamentatio", - klaagzang - .